۱۳۹۶ اردیبهشت ۹, شنبه

به مناسبت روز اول ماه مه تشکیلات نخستین و ساده ترین سلاح طبقه ی کارگر در مبارزه است

به مناسبت روز اول ماه مه
                       تشکیلات نخستین و ساده ترین سلاح طبقه ی کارگر در مبارزه است

در طی سالهای اخیر حرکت اعتراضی و اعتصابی در در میان کارگران پدید آمده است که در نوع خود در تاریخ جنبش کارگری ایران کم سابقه بوده و بجز در دوران های اوج گیری جنبش کارگری مانند سالهای 32- 20 و یا 57- 56 دیده نشده است.
این اعتراضات و اعتصابات عمدتا پیرامون خواستهای اقتصادی همچون پرداخت نشدن حقوق ها در کارخانه ها و شرکت ها، قراردادهای موقت کار، اخراج های بی رویه و ... بوده است و ویژگی اساسی آنها کمیت گسترده شان می باشد.
 درحالیکه خواستهای این اعتراضات پیرامون ابتدایی ترین مسائل اقتصادی است، اما این میزان اعتراض و اعتصاب در جنبش کارگری و بویژه در کارخانه ها، کارگاه ها و شرکت هایی که عموما لایه های متوسط و تحتانی طبقه کارگر(بجز مواردی چند)، و نیز عمدتا غیر رسمی در آنها مشغول به کارند، بخودی خود نشانگر درجه مقاومت و مبارزه کارگران علیه شرایطی دردناکی است که حکومت اسلامی به آنها تحمیل میکند.  زیر سلطه حکومت  روحانیون و مکلاهای مذهبی و پاسدارانش بودن و زیر این میزان از فشار، بازداشت، شکنجه، شلاق و زندانی که در انتظار است، بسر بردن و دست زدن به مبارزه و ارائه خواستها از جانب کارگران، نشانگر نیروی قدرتمندی است که در طبقه کارگر به عنوان مبارزترین طبقه نهفته است. این مثبت ترین نقطه این مبارزه است.
اما این مبارزه کمبودها، ضعف ها و خلاء های اساسی دارد که در صورتی که رفع گردند، طبقه کارگر میتواند به تدریج جایگاه واقعی خود را در مبارزه طبقاتی جاری پیدا کند. بدون رفع این خلاء ها و پس از رفع شدن شرایط خاص بحران اقتصادی کنونی که همواره امکان آن وجود دارد، و رسیدن کارگران به این خواستها و خواستهای مشابه، بیشتر این مبارزات بدون گذاشتن اثر و نتیجه ی درخوری به پایان رسیده و باز روز از نو و روزی از نو.
 ما در زیر به گونه ای فشرده به برخی از این کمبودهای این جنبش اعتراضی اشاره خواهیم کرد.
وحدت کارگران
نخستین کمبود، فقدان وحدت مستحکم و گسترده کارگران یک کارخانه با کارخانه های دیگر، و بطور منفرد و مجزا دست زدن به مبارزه برای خواستهای خود است. مبارزه ی جاری و نوسانات آن میتواند و باید به کارگران نشان میدهد که در صورتی که بخواهند به خواستهای حتی ابتدایی خود دست یابند، نیاز به  وحدت  گسترده تر و عمیق تربا  دیگر کارخانه ها دارند. کارگران هیچ کارخانه، کارگاه و شرکت منفردی، صرفا بوسیله نیروی خود نمیتوانند به تمامی خواستهای اقتصادی خود دست یابند، چه رسد به  خواستها و مسائل سیاسی. بنابراین ایجاد رابطه و وحدت عمیق با کارگران دیگر کارگاه ها، کارخانه ها، شرکت وموسسات، و پشتیبان خواستهای یکدیگر بودن، نخستین گام این اعتراضات و اعتصابات در رسیدن به خواستهای خود است.  
تشکل نخستین و ابتدایی ترین سلاح طبقه کارگر
دومین کمبود، خلاء تشکلات صنفی کارگران است. سندیکاهای صنفی نخستین و ساده ترین سلاح کارگران در مبارزه برای گرفتن حقوق خود(ابتدایی ترین حقوق اقتصادی و سیاسی)است. بدون چنین تشکلهایی، کارگران همواره در مقابل کارفرمایان خلع سلاح خواهند بود و عموما شکست خواهند خورد. در ایران و در شرایط کنونی، یعنی زیر سرنیزه های پاسداران، تشکیل سندیکا و اتحادیه  ی صنفی حتی در یک  کارخانه و کارگاه  کار آسانی نیست و به تحمل سختی ها و مصایب فراوان نیاز دارد. بنابراین گرچه میتوان و باید از هر کارخانه و یا صنف مجزایی برای ایجاد تشکلهای سندیکایی استفاده کرد، اما همواره باید آنرا گسترش داد و تقویت نمود و به شکلی یکپارچه و همگانی تر برای ایجاد سندیکا تلاش کرد.
مبارزه جاری، حداقل در پیشرفته ترین کارخانه ها و کارگاه ها و... نیاز به تشکلهای ابتدایی کارگری نظیر سندیکا و اتحادیه  و ضرورت آنرا در دستور روز جنبش کارگری قرار داده است. باید تا آنجا که ممکن است و میتوان، حلقه ها و هسته های پیشرو کارگری با یکدیگر پیوند یافته و اجازه ندهند که شرایط مساعد کنونی، یعنی ضعف نسبی حکومت و  بستر گسترده ی اعتراضات و اعتصابات موجود، بدون برجای گذاشتن نتایجی برای آینده، از دست برود. این هسته ها میتوانند به نطفه های نخستین تشکلات صنفی کارگری تبدیل گردند.
نقش کارگران کارخانه ها و کارگاه ههای بزرگ
سومین کمبود، فقدان پشتیبانی کارگران کارخانه های بزرگ از کارخانه های متوسط و کوچک است. باید بین کارگران کارخانه های بزرگ که در حال حاضر کمتربا مسائلی همچون عقب افتادن حقوق ها و یا قرار دادهای موقت کار و ...روبرو هستند، با کارگران کارگاه و کارخانه های کوچک و متوسط  پیوندهای گسترده و عمیقی بوجود آید. کارگران کارخانه های بزرگ باید به این بخش ها در رسیدن به خواستهای خود یاری کنند.
تکامل کیفی خواستها
چهارمین کمبود درمورد کیفیت خواستها است. با خواستهای اقتصادی صرف نمیتوان با بازداشت، شکنجه، شلاق و زندان مبارزه کرد. کارگران به همراه مبارزه با خواستهای اقتصادی باید به مبارزه  برای آزادی اعتصاب، اعتراض، گردهمآیی، تظاهرات و غیره دست زنند. هرچقدر این امور در جامعه محدودتر باشد، ضرر آن به طبقه کارگر بیشتر از دیگر طبقات میرسد. کارگران باید ارزش این نوع آزادی ها را بخوبی بدانند و به این پی ببرند که در صورتی که چنین آزادی هایی در جامعه وجود داشته باشد، آنها میتوانند تشکلات صنفی و سیاسی خود را تشکیل دهند و برای گرفتن حقوق خود از کارفرمایان و دولت و حکومت آنها دست به مبارزه متحد بزنند. اعتصاب کنند، گرد همایی داشته باشند، تظاهرات کنند و تا رسیدن به خواستهای خود ایستادگی نمایند، بدون آنکه حکومت بتواند چنین وحشیانه نیروهای خود رابرای سرکوب آنان گسیل کند و هر گونه مجازاتی خواست بر آنها روا دارد.
بهترین زمان برای طرح  چنین خواستهایی  اکنون است. یعنی زمانی که تضادهای حل ناشدنی تار و پود حکومت ملوک الطوایفی آخوندها و مکلاهای مذهبی - اسلامی را در بر گرفته و مبارزه میان آنان و بجان یکدیگر افتادنشان همواره شدت یافته و میابد. براستی که اگر اکنون سالهای شصت بود آنان بجای بازداشت و شکنجه و شلاق و زندان دست به اعدام های گسترده کارگران میزدند. باید متوجه بود که گرچه آنان همواره تلاش میکنند که خود را بسیار قوی تر و مسلط تر از آنچه هستند، نشان دهند، اما نیروی عمومی آنها بشدت تضعیف شده و چنگال نشان دادن و دندان به هم فشردنهاشان و روی آوردن صرفشان به سرکوب بوسیله نیروهای پاسدار، جز از ضعف آنان از چیز دیگری حکایت نمیکند.  
با این همه، تردیدی نیست که  برای جنبش کارگری و طبقه کارگر ما مقابله با حکومتی مومیایی و چنین ستمگر و خونخوار، که میداند اگر برود دیگر بسادگی برگشتی نخواهد بود، و ازاین رو برای بقای موقت و حتی چند سال بیشتر خویش، حاضر است دست به هر کشتار و جنایتی بزند، ساده و آسان نیست. زمانی که برای رسیدن به خواستهای ابتدایی صنفی باید از هفت خوان رستم گذشت، برای رسیدن به خواستهای بزرگتر، گسترده تر و عمومی تر سیاسی باید به به مبارزات و نبردهای بزرگتری دست زد و از جان مایه گذاشت.
طبقه کارگر مبارزترین طبقه جامعه است
 طبقه کارگر ایران طی یکصد سالی که از بوجود آمدنش گذشته نشان داده که رادیکالترین و مبارزترین طبقه ی جامعه ایران است و تنها نیرویی است که آماده دست زدن به چنین نبردهایی تا رسیدن به نهایی ترین خواستهای خود است؛ و گرچه در طول این صد سال بارها شکست خورده، اما باز با نیرویی قدرتمندتر از پیش بپا خاسته و برای پیشبرد خواستهای خود آماده گشته است.
  
جمعی از مائوئیستهای ایران
 9اردیبهشت 96
      
 

 











هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر